ได้เวลา...โตแล้ว - 009

บทที่ ( ๑ ) ต่อ

วันนี้วันดี..เป็นศรีวัน...แหม...ตื่นแต่เช้าเลย...เตรียมตัวไปโรงเรียนสวนกุหลาบวันแรก...ตื่นเต้นครับ...ตื่นตั้งแต่ตีสี่..อาบน้ำล้างหน้าแปลงฟัน..แต่วตัวใส่ชุด..พร้อม..มองในกระจก..มีอักษรย่อ ส.ก.ปักอยู่บนหน้าอก...เท่ห์อย่าบอกใคร..ตอนนี้ตีห้าแล้ว...เสียงเรียกมาจากบนเตียง..พี่บี้จะไปแล้วเหรอ..เสียงกิ๊กนี่เอง..อ้าวก็เค้าก็ต้องรีบไปนะสิ...ไปถูกหรือเปล่าก็ยังไม่รู้เลย....กิ๊กรีบตื่นเฮอะ...เดี๋ยวคนขับรถจะไปส่งไม่่ใช่เหรอ...เสียงกิ๊กค่อยๆคลานลงจากเตียง...โชคดีนะพี่บี้..ไปเองสิวันนี้...น่าจะอยู่โรงเรียนเดิมกับเค้า..จะได้มีคนไปส่ง...เออ..เอาน่า...เดี๋ยวเค้าต้องขึ้นรถเมล์ไปเอง..สงสัยจะมันดีออก..ว่าแล้วผมก็ออกจากห้อง..ลงมาข้างล่าง..เจอคุณแม่นั่งรออยู่ตรงห้องรับแขก...เอ้าบี้..ต่อไปนี้แม่จะให้ค่าขนมเราเป็นเดือนนะลูก..แล้วต้องใช้ให้พอ..ขอบคุณครับคุณแม่..ผมไปก่อนนะครับ..เดี๋ยวผมผมเดินไปขึ้นรถสองแถวใกล้บ้าน...เที่ยวแรกเลยครับแม่...ว่าแต่ว่าคุณแม่แต่งตัวซะสวยเชียว..ไปส่งน้องเหรอครับ..ไปส่งเรานะสิ..จะดูว่าไปถึงโรงเรียนรึเปล่า...แม่ครับ..อาจารย์เค้าห้ามพ่อและแม่ไปส่งนะครับ...แม่ไม่ต้องไปส่งหรอก..เดี๋ยวครูเค้าจะว่าเอา...นี่บี้..เราก็ขึ้นรถเมล์ไปสิ..เดี๋ยวแม่จะขับรถตามไป..เอ้า..ยังงั้นก็ได้..บี้ไปก่อนนะครับ...รีบหวัดดีแล้วเดินมาขึ้นรถสองแถว..ใกล้ๆบ้าน...รถสองแถวสีแดงเตรียมจะออกเที่ยวแรกเลย...ผมก็ขึ้นไปนั่งเลย..แหมนึกว่าจะคนแรก...มีคนนั่งรออยู่สี่ห้าคนแล้ว..คุณบี้จะไปไหนน่ะ..เสียงเรียกมาจากทางด้านหน้า...ไปโรงรียนครับพี่..พี่อ้วนเค้าเป็นคนขับรถ...พอดีแกเป็นแฟนกับคนใช้ที่บ้าน..แหม...อยู่สวนกุหลาบนะ...ไม่ใช่เล่นๆนะเนี่ย...ไปเดี๋ยวพี่จะไปส่งหมอชิต..ไปทุกวันใช่มั๊ย..ใช่ครับ..รถสองแถวเนี่ยก็จะวิ่งจากซอยโชคชัยร่วมมิตร..ออกจากปากซอย..ไปกลับรถใต้สพานลอยสุทธิสาร..มาเข้าซอยช่องเจ็ด..แล้วก็สุดสายที่หมอชิตนี่แหละ...

รถมันเริ่มออกวิ่ง...แหม..พี่จอดทุกซอยเลย..เมื่อไหร่จะถึงละเนี่ย..เอ๊ะ..กลางซอยเองจอดอีกละ...อุ๊ย..มีนักเรียนหญิงขึ้นมา..ชุดใหม่เอี่ยมอ่อง..อ๋ออยู่ราชินีบนนี่เอง..ผูกเปียสองข้าง...สวยอ่ะ...อืม..เห็นจะเริ่มชอบผู้หญิงก็ตอนนี้แหละ..เดินมานั่งข้างๆเราอีก..แต่ทำไมไม่จ้องเค้าต่อละ...ได้แต่มองไปที่อื่น..แหม..แต่จำหน้าได้แม่นเลย..ตั้งแต่ที่เห็นหน้าเป็นครั้งแรก..อยู่ชั้นเดียวกันกับเราอีก..คิดไปคิดมา...เกือบจะถึงปากซอย..มีเด็กขึ้นมาอีกสองสามคน...เบียดๆเค้ามายืนหน้าเราเลย..เฮ้อ..ต้องโชว์ความเป็นผู้ใหญ่ซะหน่อย..ลุกให้เด็กนั่ง..เอ้าลุกขึ้นคนเดียว..ดันนั่งซะสองคนเลย..น้องผู้หญิงก็ต้องถูกเบียดนิดหน่อยนะครับ..รถวิ่งมาเรื่อยๆก็มาถึงหมอชิต..ต่างคนก็ต้องไป..ผมเดินมายืนรอรถเมล์ตรงไปตลาดหมอชิตนั่งแหละครับ....รถเมล์สาย 3 มาพอดี..รีบขึ้นดีกว่า...รถยังค่อนข้างว่าง..ผมนั่งมาทางข้างหลังหน่อย..ติดหน้าต่างข้างซ้ายของรถ..แต่ข้างหน้าผมนี่สิครับ..น้องผู้หญิงที่อยู่ซอยเดียวกันกับผมเค้า..นั่งข้างหน้าผมเลย..ก่อนจะนั่งยังหันมายิ้มกับผมอีกต่างหาก...ผมก็ได้แต่มอง..อากาศตอนเช้านี่ดีนะ..หอมซะด้วย..ไม่หอมได้ยังไง..ก็หอมจากน้องคนที่นั่งข้างหน้าผมนี่แหละ..ห้อม..หอม..ผมได้แต่นั่งมองมาตลอด...รถวิ่งมาถึงเกียกกาย..เลี้ยวซ้าย..มาบางกระบือ..น้องเค้าก็ลงรถ..แหนะ..ยังหันมายิ้มให้อีก..ผมก็ได้แต่ยิ้มๆ..เฮ้อ..เช้านี้มีความสุขดีเนอะ..รถวิ่งมาบนถนนสามเสน..ไปบางลำภู..ไปสนามหลวง..ไปพาหุรัด..รถจอด..ผมก็ลง...ฝั่งตรงข้ามเป็นเพาะช่าง..ติดกันเป็นโรงเรียนสวนกุหลาบ..กำลังยืนดูอยู่ด้วยความภูมิใจ..เสียงแตรรถดังอีก..ปริ๊น..ปริ๊น..ผมหันไปดู..คุณแม่ผมเอง..โบกไม้โบกมือว่าใช้ได้...อ้าว..ก็ต้องใช้ได้สิครับ..สงสัยว่าคุณแม่คงจะหมดห่วง..ผมไปละครับ..ข้ามถนนมาฝั่งตรงข้าม..เลี้ยวซ้ายมาถึงสวนกุหลาบ...โอ้โห..นักเรียนเต็มเลย..อาจารย์ยืนรออยู่ด้วยหลายคน..ผมรีบเดินเข้าไปหาอาจารย์..สวัสดีครับอาจารย์...ผมอยู่ห้อง 1/4 มาวันนี้วันแรกครับอาจารย์..นั่น..ไปยืนรอกลางสนามนั่น..ดูป้ายของเราด้วย..ห้องอะไรนะ..1/4..นั่นอ่ะ...ยืนเข้าแถวอยู่ตรงนั้น..เดี๋ยววันหลังมาเล่าต่อนะครับ.............

ได้เวลา...โตแล้ว - 008

บทที่ ๑ (ต่อ)

คุณพ่อขับรถมาตามถนนราชดำริห์...แป๊ปเดียวก็ถึงสี่แยกราชประสงค์...โรงแรมเอราวัณตั้งอยู่ทางด้านซ้าย..ขวามือเป็นโรงพยาบาลตำรวจ..ถ้าตรงไปเจอห้างไทยไดมารู..ขวามืออีกฝั่งเป็นตึก..BOAC..เลยไปอีกนิดเจอโรงแรมเพรสิเดนท์...เมื่อก่อนสี่แยกราชประสงค์เป็นยังงี้จริงๆ..ห้างไทยไดมารู..นี่โก้อย่าบอกใคร..ติดแอร์ทั้งตึก..เซ็นทรัลที่วังบูรพายังไม่มีแอร์เลย..รู้สึกว่าจะมีแต่ที่สีลม..ใกล้ๆห้างไทยไดมารูก็มีร้านค้ามากมาย..ผมจำได้อยู่สองร้าน..ห้างอมรกับห้างล้ำฟ้า...ก็สองห้างนี่ขายแต่ของเล่นทั้งร้านเลย..แต่ทำไมเค้าเรียกห้างก็ไม่รู้..เดี๋ยวนี่..บริเวณนี้เปลี่ยนไปแล้ว..กลายเป็นเซ็นทรัลเวิล์ด..ตรงกันข้ามกลายเป็นเกสรพลาซ่า..เมือ่ก่อนนี่ตึกBOAC..ชั้นบนสุดนี่มีบาร์อยู่ด้วย..ที่พนักงานสาวสวยใส่ชุดหูกระต่าย..ใส่หูกระต่ายไว้บนหัวด้วย...แต่ผมน่ะไม่ได้เข้า...ก็เพิ่งจะสิบกว่าขวบ...ส่วนโรงแรมเพรสิเดนท์ก็ยังอยู่แต่มีโรงแรมอินเตอร์คอนติเนนตัลมารับจ้างบริหาร..ว่าแต่ว่า..ออกนอกเรื่องไปไกลแล้ว..

กลับมาตอนที่กำลังจะไปทานข้าวกับครอบครัวก่อนนะครับ...คุณพ่อก็กลับรถแล้วเลี้ยวเข้าโรงแรมเอราวัณ...ยามรีบโบกให้จอด..ไม่รู้จะรีบทำไม..ก็ลานจอดรถว่างจะตาย...มีคอฟฟี่ช๊อบอยู่ตรงข้างล่างมุมตึก..ใกล้ๆกับศาลพระพรหม..ผมลงจากรถได้รีบเดินตรงไปที่ร้านเลย...แต่กิ๊กไปถึงก่อน..ก็กิ๊กใช้กำลังวิ่งหน้าเริ่ดมาเลย..ผมกับกิ๊กยืนรออยู่หน้าร้าน..เอ้า..ทำไมไม่เข้า...ก็ผู้ใหญ่ยังไม่มาเข้าได้ไง..คุณพ่อคุณแม่ผมค่อยๆเดินมาถึง...พร้อมกับน้องๆผมอีกสาม..กบนั่นน่ะตัวกลมเดินตุ้มต๊ะตุ้มตุ้ยเดินยิ้มมาเชียว..กุ้งกับแก้วยังเด็ก...ขนาดแก้วนี่คุณแม่อุ้มมาเลย..เอาล่ะ..พร้อมแล้วครับ..เข้าไปได้เลย..พวกผมก็อ่านเมนูไป..อะไรมั่ง..ไม่รู้มั่ง..คุณพ่อผมก็จะสอนให้พวกผมรู้การทานอาหารที่ถูกต้อง..อยากจะทานอะไร..คุณพ่อผมก็จะสั่งให้...คุณแม่ผมก็จะช่วยสอน..อันนี้เรียกว่าอะไร..ขนมอันนี้เรียกว่าอะไร..ใช้ช้อน.ใช้มีด..ใช้ส้อมอันไหน..มารยาทบนโต๊ะอาหารก็ได้มาจากคุณพ่อและคุณแม่นี่ล่ะครับ..ฝรั่งนั่งอยู่โต๊ะข้างๆยังสกิดคุณพ่อผมเลย..ลูกๆของคุณนี่เรียบร้อยมาก..น่ารักจริงๆ..ก็ลองดูสิครับว่าคุณแม่ผมน่ะ..เฮี๊ยบขนาดไหน..จะลุกออกจากโต๊ะยังไม่ได้เลย..นี่แค่มองนะจะบอกให้..

ทานอาหารกันเรียบร้อย...ได้เวลากลับบ้าน..คุณพ่อเรียกพ่อมาเช็คบิล..พนักงานเอาบิลมาให้..คุณพ่อผมมองดูบิลแล้ว...หันมาบอกผม..พ่อไม่มีตังค์อ่ะลูก...เอื๊อก..อะไรนะครับพ่อ..เอายังไงล่ะที่นี้..คุณแม่ครับ..สงสัยคุณพ่อไม่ได้เอาเงินมา...คุณแม่มีตังค์มั๊ยครัย..แม่ก็ไม่มีลูก..แม่ไม่ได้ขอคุณพ่อไว้..ล้างจานได้มั๊ยล่ะลูก..ผมกับกิ๊กมองหน้ากัน..เอาไงดี..ได้ก็ได้มั้งครับคุณพ่อ....คุณพ่อกับคุณแม่มองหน้ากัน..คุณแม่น่ะยิ้มนิดๆ..แต่คุณพ่อน่ะขำออกมา..สมัยก่อนน่ะไม่มีหรอกนะครับ..บัตรเครดิตน่ะครับ..แต่คุณพ่อบอกว่า..พ่อมีแต่บัตรแบบเนี่ยะ..ถ้าที่นี่มีสัญลักษณ์แบบนี้น่าจะเซ็นไปก่อนได้..เออแบบนี้ก็ดีน่ะสิครับ..ไปกิ๊ก...ไปกับเค้า..ช่วยกันดูสิว่ามีตราแบบนี้ติดอยู่แถวนี้รึเปล่า..ประตูหน้า...ไม่มี....ประตูหลัง..ไม่มี...คุณพ่อครับ..ไม่มีนี่ครับ..สงสัยล้างจานแน่ๆเลย..คุณพ่อบอกว่า..ตรงเคาท์เตอร์แคชเชียร์นะ่มีรึเปล่า..ผมรีบเดินไปดู..เฮ้ยมีจริงๆด้วย..มีครับพ่อ..American Express..บัตรอะไรก็ไม่รู้ใช้แทนเงินได้...พนักงานเก็บเงินก็รับบัตรไปรูด..แล้วก็นำกลับมาให้คุณพ่อผมเซ็นชื่อ...เป็นอันเรียบร้อย...โถ..คุณพ่อหลอกผมกับกิ๊กนี่ครับ..คุณพ่อผมบอกว่านี่แหละ..เราจะได้รู้ไว้...ไป..กลับบ้านเถอะลูก..เด็กนักเรียนสวนกุหลาบต้องเข้มแข็ง..เดี๋ยวพรุ่งนี้ให้แม่เค้าพาเราไปลาออกจากที่เก่า...แล้วเตรียมตัวไปโรงเรียนใหม่ได้ละ.........เดี๋ยวมาเล่าต่อนะครับ.........

ได้เวลา...โตแล้ว - 007

ได้เวลา...โตแล้ว - 007

  บทที่ ๑ (ต่อ)

เรื่องของเรื่องมันก็ดำเนินมาเรื่อยๆนั่นแหละครับ...รอให้ถึงวันอาทิตย์ซะก่อน..จะได้รู้ว่าคุณย่าจะอนุญาตให้เรียนที่สวนกุหลาบหรือไม่..ที่บอกว่าจะไปลาออกจากโรงเรียนเก่า..ลืมไปได้เลย...รอฟังจากปากคุณย่าแล้วกัน..ความจริงญาติข้างพ่อคุณพ่อผมก็ค่อนข้างจะเยอะอยู่...มีย่ายุ๊น..ปู่ฉอย..ปู่หยิน..ย่าหลุยส์..มีอีกรึเปล่าก็ไม่รู้..จำไม่ค่อยได้...นี่ขนาดแค่ปู่กับย่านะ...เออ..แต่ญาติข้างพ่อผมหลายคนที่เป็นผู้หญิงส่วนใหญ่บวชชีหมดเลย..ตั้งแต่คุณย่าผมลงมาจนป้าและอาทั้งหลาย..ที่เล่าให้ฟังนี่..บวชเป็นชีของศาสนาคริสต์นะครับ..พวกผู้ชายไม่ค่อยจะมี..รู้สึกว่าจะมีพ่อเนียนคนเดียวที่บวชเป็นพระสงฆ์...คุณพ่อผมนี่ก็ไม่ใช่ย่อย...เข้าไปเป็นเณร..เอ่อ..ก็เหมือนนักเรียนประจำเนี่ยอ่ะครับ..กินอยู่ที่คณะสงฆ์เลย...เรียนเกี่ยวศาสนาเพิ่มเติมเข้าไปอีก..สมัยก่อนเวลาเข้าวัด..เค้าสวดเป็นภาษาลาติน..คุณพ่อผมก็สวดได้ด้วย..พ่อผมบอกว่าตอนเป็นเณร..ต้องเรียนภาษาลาตินด้วย..แหม..เท่ห์สุดๆ..ตอนคุณพ่อผมเรียนนี่เพื่อนฝูงเยอะ...เป็นพระสงฆ์ซะส่วนใหญ่...ว่าแต่ว่า...ทำไม่พ่อไม่ไปบวชกับพวกเพื่อนล่ะครับ...เอ้า..ถ้าไปบวช..แล้วจะมีพวกเราเรอะ..เออจริงด้วย..เค้าเรียกว่ากระแสเรียกจากพระผู้เป็นเจ้า...คุณพ่อผมคงจะไม่ค่อยได้ยิน..เลยต้องออกเสียก่อน..พระอยู่ที่ใจน่ะบี้..ผมก็ว่ายังงั้นแหละครับ..

เช้าแล้ว...ตื่นได้แล้ว..วันอาทิตย์เสียด้วย..ก็วันนี้น่ะต้องไปเจอคุณย่าไง...เดี๋ยวแต่งตัวให้เรียบร้อย..เอ้า..กิ๊กรีบแย่งเข้าห้องน้ำอีกแล้ว..แหม..วันที่ต้องไปโรงเรียนไม่เห็นรีบแย่งเลย..พอวันอาทิตย์...เข้าห้องน้ำก่อนเพื่อนเลย..เอ้าเร็วๆหน่อยก็แล้วกัน..พี่บี้..คุณพ่อบอกว่าจะพาไปทานข้าวที่เอราวัณล่ะ..เออดีแล้วกิ๊ก..ไม่เคยไปนี่..แหมสงสัยว่าจะเป็นอาหารฝรั่งซะด้วย...ดีแล้วพี่บี้..เค้าจะสั่งช็อคกาแล๊ตซันเดย์อ่ะ..มีรึเปล่า..มีสิ..เดี๋ยวเค้าไปอาบน้ำก่อนนะกิ๊ก...เอ้า..เด็กๆเสร็จกันรึยัง..เสียงคุณแม่ตะโกนถามมาจากข้างล้าง...น้องๆที่เหลืออีกสามคนนี่มีพี่เลี้ยงเค้าจัดการให้เรียบร้อยแล้วล่ะสิ..เดี๋ยวลงไปครับแม่...ว่าแล้วก็วิ่งเข้าห้องน้ำ..ออกมาแต่งตัว..แล้วก็ลงมาข้างล่าง..ทุกคนนั่งรอผมอยู่คนเดียวอ่ะ..เอ้าขึ้นรถเลย..คุณพ่อผมขับรถมุ่งหน้าไปยังวัดอัสสัมก่อนเลย..เข้าวัดเสร็จ...คุณพ่อก็บอกว่า..เราไปหาคุณย่ากันก่อนนะลูก...เอาสิครับ..จะได้เสร็จเป็นเรื่องไป..

พวกเราออกจากวัด..ผ่านมาทางถนนสีลม..เลี้ยวขวาเข้าถนนคอนแวนต์..เลี้ยวเข้าไปจอด..ตรงที่จอดรถของโรงเรียน..เดินเข้าไปยังห้องรับแขกของคณะนักบวช..คุณแม่ต้องคอยดุพวกลูกๆให้นั่งให้เรียบร้อย..นั่งรอซักพักนึง..คุณย่าก็ลงมา..เดินเข้ามาในห้องรับแขก...ถือช็อกกาแล๊ตมาถุงเบ้อเริ่ม..เอ้า..นี่ย่าให้กบ..แบ่งกันทานนะ..นี่..แก้วกับน้องกุ้ง..หวัดดีคุณย่ารึยัง..มัวแต่วิ่งอยู่นั่นแหละ..วิชกับสุชาเป้นยังไงบ้างล่ะ..ต้องมาหาชั้นบ่อยๆหน่อยสิ..บี้กับกิ๊กนั่งเรียบร้อยเชียว..แม่เค้าบอกให้เรียบร้อยใช่มั๊ย..คุณอาเป็นยังไงบ้างครับ..คุณพ่อผมเอ่ยถาม..เอ้า..ชั้นก็เป็นอย่างนี้แหละ..ว่าแต่ว่าวันนี้ล่ะมีอะไร..ถึงได้มาเยี่ยมชั้นถึงนี่...ก็พอดีบี้เค้าสอบเข้าสวนกุหลาบได้น่ะค่ะ..ก็เลยมาเรียนคุณอาให้ทราบ...เอ้าบี้..บอกคุณย่าสิลูก...ผมสอบได้น่ะครับ..ก็เลยอยากจะถามว่าไปเรียนได้รึเปล่าครับ..คุณย่าก็เลยถามว่า..จะดีเหรอ...ทำไมไม่เรียนที่เซนต์ดอมินิคเหมือนเดิม..ตอนเช้า..พ่อเค้าก็ไปรับไปส่งอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ...เอ่อ..ได้ครับ..อาจารย์เค้าบอกว่าให้ไปเอง..นั่งรถเมล์ไปน่ะครับ..เอ..มันจะดีหรือบี้..ไกลก็ไกล..อยู่ตั้งสะพานพุทธ..บ้านเราอยู่โชคชัยร่วมมิตร...อาจารย์เค้าบอกว่าโตแล้ว..ต้องพึ่งตนเอง..อะไรเนี่ย..อาจารย์เค้าบอก..ยังไม่ได้ไปเรียนเลย...แล้วจะไปเรียนคำสอนที่ไหน..เอ่อ..ผมขออนุญาตเรียนทุกวันเสาร์ที่โรงเรียนเดิมได้มั๊ยครับ..เค้ามีศูนย์เยาวชนสำหรับพวกเยาวชนอยู่แล้ว..ผมจะไปเรียนไม่ให้ขาดเลยครับ..น่ะครับคุณย่า..อือก็ได้...แต่ต้องมาศูนย์เยาวชนทุกอาทิตย์นะ..ว่าแต่..ไปรถเมล์เนี่ย..มันจะไหวเหรอ..ออกจากบ้านแต่เช้าเลยนะ..ลูกหลานบ้านนี้ไม่เห็น..จะมีก็เรานี่แหละที่ต้องขึ้นรถเมล์ไปโรงเรียน...อือ..เอาก็เอา..แล้วมาเล่าให้ย่าฟังบ่อยนะว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง..คุณย่าอนุญาตแล้วนะครับ..ผมจะไม่ทำให้คุณย่าผิดหวังครับ..เอาล่ะครับ..เยี่ยมคุณย่าเสร็จ..เราก็มุ่งหน้าไปหาอะไรกิน...แหม..แต่หนนี้มันไม่ใช่ธรรมดา..ไปกำลังจะไปที่โรงแรมเอราวัณกัน..แล้วเดี๋ยวค่อยกลับมาเล่าให้ฟังต่อนะครับ....

ได้เวลา...โตแล้ว - 006

ได้เวลา...โตแล้ว - 006

บทที่ ๑ (ต่อ)

ก็อย่างว่าแหละครับ..ไม่ได้กินวุ้นเส้นต้มยำหรอกนะครับ...ผมแค่นึกอยากขึ้นมาแค่นั้นเอง..วันนี้ผมไปทำอะไรมาตั้งหลายอย่าง..เดี๋ยวตอนเย็นต้องเล่าให้คุณฟังซะหน่อย...เดี๋ยวไปอาบน้ำซะก่อน....อีกประเดี๋ยว..ก็เย็นแล้ว...เออ...คุณแม่บอกว่าให้เอาของออกจากถุง...แหมลืมไปเลย...ผมรีบเอาของขึ้นไปไว้บนห้อง..เอ้า...เสื้อนักเรียนมันหายไปไหนล่ะ...ผมเดินลงมาข้างล่าง..เจอคุณแม่ผมกำลังยุ่งอยู่กับเสื้อผมเลย...แม่ทำอะไรน่ะครับ...คุณแม่เงยหน้าขึ้นดู...เดี๋ยวแม่ปักเสื้อให้เลย..เสร็จแล้วจะได้ซักซะเลย..แล้วเราไม่ไปอาบน้ำล่ะลูก...ก็แม่เอาไว้ก่อนก็ได้นี่ครับ..อีกตั้งสองอาทิตย์กว่าโรงเรียนจะเปิด..ไม่เอาหรอกลูก..จะได้เสร็จเรื่องไป..เราน่ะไปอาบน้ำซะ..เดี๋ยวคุณพ่อกลับมาคงมีเรื่องต้องถามเยอะเลยล่ะ..งั้นผมไปอาบน้ำล่ะครับ..แหม..คุณแม่จัดการเรื่องเสื้อแล้ว..ไม่ค่อยเห่อเนอะ..เดี๋ยวเราอาบน้ำแล้วจะได้ลงมาดูทีวี..แหม..เดี๋ยวมียอดมนุษย์อุลตร้าแมนซะด้วย...ป่านนี้กิ๊กจองที่หน้าจอไว้แล้ว..

อาบน้ำเสร็จผมก็ลงมาที่ห้องทีวี...ฮั่นแน่มารอดูอยู่แล้ว..กิ๊ก..ไปอาบน้ำก่อนสิ...พี่บี้..เค้าอาบแล้ว..อาบตอนไหนว่ะ....เอ้าไม่เชื่อมาดมดูสิ...เอ้าไม่เป็นไร...อาบแล้วก็อาบแล้ว...เออ..มาพอดีเลย..ดูทีวีดีกว่า..น้องกบ..น้องกุ้ง..และน้องแก้วก็ดูด้วย..เอ..แต่คุณแม่ไม่ได้ดูด้วย..สงสัยว่าจะปักเสื้อของเราอยู่...หรือเตรียมคำตอบให้คุณพ่อที่ต้องมาถามเกี่ยวกับเรื่องวันนี้ตอนทานข้าวแน่ๆเลย..ไม่เป็นไรหรอก..สอบได้ทั้งที...สมัครไปแล้วอีกตังหาก..เสื้อผ้าก็ซื้อหมดแล้ว...เหลือเรื่องอะไรหล่ะ...ปริ๊นๆ..ปริ๊นๆ...แหม...คุณพ่อกลับมาพอดีเลย...เอ๊ะทำไมกลับบ้านเร็ว...คุณพ่อผมลงจากรถ..แล้วเดินเข้ามาหาผมที่ห้องทีวีเลย...เป็นยังไงบ้างลูก...สอบได้แล้วครับพ่อ...เออ..ดีแล้วล่ะลูก..ดีใจด้วยนะลูกนะ..ดูทีวีไปเถอะลูก...ว่าแล้วก็เดินออกไปหาคุณแม่...ซุปซิบอะไรกันอยู่สองคนก็ไม่รู้...จะเดินไปแอบฟังก็ไม่กล้า..เฮ้อ..ไม่มีอะไรหรอก..

ซักประมาณหกโมงครึ่งหรือทุ่มนึงนี่แหละ...ตั้งโต๊ะกินข้าว..แหม..มีแต่ที่พ่อชอบทั้งนั้นเลย..พ่อ..แม่..บี้..กิ๊ก..กบ..กุ้ง..แก้ว..อยู่กันพร้อมหน้า..ทานข้าวกันอย่างเอร็ดอร่อย..เกือบจะหมดจานแล้ว..คุณพ่อผมก็ถามเรื่องโรงเรียนใหม่..ผมก็เล่าไปอย่างที่บอกไปแล้ว...เออ...คุณตากับน้าหมูก็เป็นศิษย์เก่า..ใช่มัียลูก..ใช่ครับคุณพ่อ..เห็นเค้าว่าสวนกุหลาบนี่อันดับหนึ่งเลยใช่มั๊ย..เห็นแม่เค้าดีใจจะแย่อยู่แล้วเนี่ยะ..ดีใจมั๊ยลูก...ดีใจครับ...แต่มันติดอยู่เรื่องนึง..ตรงที่โรงเรียนนี้เป็นโรงเรียนพุทธนะลูก..สงสัยว่าคุณย่าหลุยส์จะไม่ค่อยชอบเท่าไหร่...เดี๋ยววันอาทิตย์นี้ไปเยี่ยมท่านด้วยกัน..ถ้าท่านไม่ให้เรียน..ต้องกลับมาเรียนที่เดิมนะลูก...เออ..ว่าแต่ว่า..ถ้าไปเรียนที่สวนกุหลาบ..ต้องไปโรงเรียนเองนะลูก..ไหวมั๊ย...ไหวครับพ่อ..แต่กับคุณย่าต้องช่วยกันอธิบายนะครับ...เฮ้อ...อุปสรรคเยอะจริงๆ...เดี๋ยวค่อยมาเล่าต่อนะครับ...

ได้เวลา...โตแล้ว - 005

ได้เวลา...โตแล้ว - 005

บทที่ ๑ (ต่อ)

คราวนี้...ค่อยยังชั่วหน่อย..ของเต็มเลย...คุณแม่ก็ช่วยยกบ้างแหละ..แต่ก็ยังว่าแหละเนอะ...ของๆผมเองทั้งนั้น..ต้องทำตัวเป็นผู้ใหญ่หน่อย...อาจารย์ก็บอกแล้ว...นั่งรถมากับคุณแม่..เห็นคุณแม่นั่งยิ้ม..มาตลอดทางเลย..แหม..มีความสุขจริง...นี่เดี๋ยวต้องไปลาออกจากโรงเรียนเก่าพรุ่งนี้นะลูก..คุณแม่หันมาบอกผม..อาทิตย์ก็ได้นี่ครับแม่....ไม่ได้หรอกลูก..รีบจัดการซะให้มันจบ..อีกสองอาทิตย์โรงเรียนก็เปิดแล้ว...เอ้าถึงบ้านแล้ว..เดี๋ยวแม่จ่ายค่าแท็กซี่ก่อน..ผมก็รีบลงจากรถ..ของเยอะไปหมดเลย..ต้องเอาปากคาบแล้วมั้ง...พี่ที่ทำงานบ้านเค้ามาช่วยถือไป...ค่อยยังชั่วหน่อย...เดินเข้าบ้าน..กิ๊กรีบเดินมาหาเลย...แม่ครับ..มีของมาฝากกิ๊กรึเปล่า...โถ..นึกว่าเดินมาหาเรา..ขนมเต็มเลย..ตั้งหลายอย่างแหนะลูก...แบ่งกบกับน้องด้วยนะ..เออ..พี่บี้สอบได้รึเปล่า..ไปตั้งนานย้งงี้..สอบได้แน่ๆเลย..ใช่มั๊ยล่ะ..สอบได้สิ..ก็เลยซื้อชุดนักเรียนที่บางลำภูเสร็จแล้วก็ซื้อขนมมาฝากน้องๆนี่ไง....เย้..ชุดใหม่ของกิ๊กอยู่ไหนอ่ะ...จะได้ลอง..แหม..ไปซื้อก็ไม่บอก...จะได้ไปด้วย..ไม่มีหรอกกิ๊ก...มีแต่ชุดเค้า...แม่บอกว่ากิ๊กใส่ชุดเก่าเค้าก็ได้....อ้าว...ซวยแล้วมั้ย..แม่ไม่รักกิ๊ก...อือ.อือ.คุณแม่ยืนดูอยู่ก็ขำ...เดี๋ยวพรุ่งนี้ไปซื้อของเราไงลูก...จะร้องทำไม..วันนี้แม่พาพี่เค้าไปฟังผลสอบ...ก็เลยซื้อชุดมาเลย..เพราะชุดมันต้องเปลี่ยน..เดี๋ยวเราน่ะ..พรุ่งนี้..แม่จะพาไป..เห็นมั้ยกิ๊ก..จะร้องทำไม..เออ...แต่โรงเรียนนี้ก็นี่นะ..เค้าได้เข้าไปก่อน..เดี๋ยวปีหน้าก็ตากิ๊กแล้ว...เออ..สินะ..พี่บี้..เค้าจะเป็นหมอล่ะ..อือ..เรียนต้องขยันน่ะ..ไปกินขนมกันดีกว่า..อ้าว..พี่บี้..น้องกบกินไปถุงนึงแล้วอ่ะ...

ครอบครัวผมก็เป็นแบบนี้ล่ะครับ..พวกเรารักกันจะตาย..พี่น้องเนี่ย..ไม่มีทะเลาะกันหรอก..อะไรยอมกันได้ก็ยอมกันไป..ผมน่ะเป็นคนโต..คนทีสองก็กิ๊ก..คนที่สามก็น้องกบ..คนที่สี่นี่ชื่อน้องกุ้ง...เป็นผู้หญิง..แล้วก็คนสุดท้องชื่อน้องแก้ว...เป็นผู้ชาย..ผู้ชายสี่..ผู้หญิงหนึ่ง..พวกผมสามคนแรกเนี่ย..อายุติดกัน..ห่างกันคนละปี..อ้อ..กบ.ห่างสองปี..คุณพ่อผมคงจะพอแล้ว..ที่ไหนได้..ห้าปีผ่านไป..ดันมีน้องกุ้ง..เป็นผู้หญิง..พ่อผมคิดว่าจัดให้มันเท่าๆกันไปเลย..ก็เลยมีน้องแก้ว...ดันเป็นผู้ชาย...คุณแม่ผมรีบทำหมันเลย..แค่นี้ก็พอแล้ว..เวลาไปเที่ยวกันเนี่ยะ...เราก็จะไปทั้งครอบครัวเนี่ยะครับ...มีคุณพ่อ..คุณแม่..ผม..กิ๊ก..กบ..กุ้ง..แล้วก็แก้ว..รวมทั้งสิ้นเจ็ดคน..รวมกันอยู่บนรถ...ดีนะว่ารถคุณพ่อมีแอร์..อากาศเลยเย็นสบาย...สมัยก่อนนี้เนี่ยะ...รถไม่มีแอร์หรอกครับ..ต้องไปติดเอาเอง..ห้อยอยู่ด้านหน้าคอนโซล...กระจกต้องหมุนเอาเป็นเรื่องปกติ...รถแท็กซี่่ก็จะมีเป็นบ้างคัน..ที่นั่งกลับมาวันนี้โชคดี..มีแอร์ซะด้วย...คุณแม่ผมเรียกแท็กซี่...เอามือเข้าไปในรถก่อนเลย...แม่บอกว่า..เช็คดูซิว่ามีแอร์แล้วแอร์เย็นรึเปล่า...จากนั้นก็ต่อราคา...เออ..แปลกดีมั๊ยล่ะ...เมื่อก่อนเค้าไม่มีมิเตอร์หรอกครับ..เรียกราคาเอาเอง..แล้วแต่คัน..ถ้าติดแอร์อีกราตานึง..

ทุกๆวันอาทิตย์...เป็นวันที่ผมกับน้องๆจะเฝ้ารอ..เพราะว่าคุณพ่อผมจะพาพวกผมไปวัด..รวมทั้งคุณแม่ด้วย..ซึ่งจริงแล้วคุณแม่นี่แหละที่คอยเตือนคุณพ่อผม...ให้ตื่นแล้วก็พาพวกเราไปวัด...ในซอยบ้านผมก็มีวัดนะครับ..แต่คุณพ่อผมรู้สึกว่าจะไม่ค่อยชอบบาทหลวงมี่ทำพิธี..ก็ตอนทำมิซซา...ดันเทศน์สั่งสอนคนที่มาวัดว่า...อย่ามาวัดสายอะไรทำนองนี้แหละ..วันนั้น..ดันมีพ่อผมกำลังเดินเข้าวัดเลย..มาสายอ่ะสิ...คนมองกันทั้งวัด...คุณพ่อผมก็เลยไม่ค่อยชอบ...ไปวัดอื่นดีกว่า...วัดประจำที่พ่อผมพาไปเนี่ยะนะครับ..ก็คือวัดอัสสัม...อยู่ตรงบางรัก..ก็วัดนี้แหละครับ..ที่คุณพ่อและคุณแม่ผมเอาผมมาล้างบาป..เป็นคาธาลิคนอน..มาจนทุกวันนี้...เฮ้อ..พวกผมพอเข้าวัดเสร็จ..ก็จะไปหาของกิน..เอ...ถ้าเป็นผม..ผมชอบ..ก๊วยเตี๋ยววัดแขก..วุ้นเส้นต้มยำ...นึกถึงแล้วยังหิวอยู่เลย..เดี๋ยวมาเล่าต่อนะครับ..

ได้เวลา...โตแล้ว - 004

ได้เวลา...โตแล้ว - 004

บทที่ ๑ (ต่อ)

เอาละครับ..ที่นี้ผมมายืนเก้ๆกังๆอยู่ในร้านขายชุดนักเรียนล่ะครับ...คนก็เต็มไปหมดเลย..ว่าแต่คุณแม่ผมหายไปไหนอ่ะ....ถามเลยดีกว่า...พนักงานของร้านนี่แหละ..สวยซะด้วย...พี่ครับ...พอจะเห็นคุณแม่ผมเข้ามาในร้านรึเปล่าครับ..พี่ยืนอึ้งไปซักครู่...สงสัยกำลังใช้ความคิดอยู่...สักครู่คงได้คำตอบ..เป็นอย่างที่ผมคาด...พี่คนสวยค่อยๆตอบผมอย่างที่น่ารักที่สุดเลย...แม่น้องน่ะเป็นใครเหรอ...พี่จะไปได้รู้จัก..อ้าว..ไม่น่าถามเลย..ก็จริงอย่างที่พี่เค้าว่า..พี่เค้าจะไปรู้จักได้ยังไง..นั่นสิเนอะ...ก็ผู้หญิงตัวอ้วนๆใส่เสื้อสีขาวกระโปรงสีน้ำเงินไงครับพี่...ผู้หญิงเกือบทั้งร้านหันมามองผมเป็นตาเดียวเลย...โอ้โฮ..แหม..แต่งตัวโทนสีเดียวกันหมดเลย..น้องคะ..เลือกเอาเลย..คนไหนคะ...แหม..ยิ้มกันทั้งร้าน..ก็คุณแม่ผมบอกว่าจะมาที่ร้านสมใจนึกบางลำภูนี่ไงครับ...พี่คนสวยหยุดยิ้มดังกึก..น้องคะ..ที่นี่ร้านวัชราภรณ์นะคะ..สมใจนึกต้องเลยไปอีกสองห้องค่ะ...แหม..เมื่อกี้ยังยิ้มสวยอยู่เลย....สงสัยสองร้านคงจะไม่ถูกกัน..งั้นผมลาล่ะครับ..ไปดีกว่า...ไม่กล้าหันกลับไปมอง....เดี๋ยวพี่เค้าจะยิ้มไม่สวยเหมือนเก่า

ไปไหนมาล่ะลูก...แม่ผมรีบถามตอนผมเดินเข้ามาในร้าน...เมื่อกี้..ยืนคุยกับลุงที่เค้าขายตังเมน่ะครับ..หันไปหันมา...คุณแม่หายไปไหนก็ไม่รู้..ก็เลยถามลุงเค้า...เค้าก็ชี้ให้มาทางนี้..ดันเข้าร้านผิด..เค้าบอกไม่ใช่..ต้องเดินเลยมาอีกสองร้าน..ถึงจะเจอคุณแม่นี่ล่ะครับ...โธ่..เล่าซะยาวเชียว..แม่ก็มัวแต่เดิน....ไม่ทันดู...หันมา..ลูกหายซะแล้ว...แต่ลูกคงหาร้านเจอ....เพราะบอกชื่อร้านเอาไว้แล้ว...เอ้า..นึกว่าคุณแม่จะเป็นห่วง...นี่ลูก..แม่เลือกชุดไว้เราแล้วนะ 4 ชุด..ไซด์ M..ไปลองดูสิ..เสื้อแล้วก็กางเกง...โรงเรียนเก่าสีน้ำเงิน..เอาเก็บไว้ให้กิ๊กน้องเราใส่น่าจะได้..เอ้าๆไปลองดู...ชุดพอดีเป๊ะ...เห็นมัีย..แม่บอกแล้ว..เอาล่ะ..เสื้อ 4 ตัว..กางเกงดำ 4 ตัว..ถุงเท้า 4 คู่..เข็มขัดหนึ่งเส้น..อ้อ..แหมเกือบลืม..เสื้อกล้าม..กางเกงใน..อีกอย่างละ 4 ตัว..แล้วคิดเงินเลยนะ...เอ...คุณแม่ครับ..ไม่ต้องซื้อรองเท้าเหรอครับ..ซื้อสิลูก...เดี๋ยวแม่พาไปซื้ออีกร้านนึง...เข้าสวนกุหลาบได้นี่ต้องไปซื้อร้านนี้...บาจา..อ้าว..ร้านเก่านี่ครับ...อือ..อยู่ใกล้ๆนี้แหละ...ช่วยแม่ถือถุงนะลูก....ของเราทั้งนั้นเลย..อาจารย์เค้าบอกว่าลูกโตแล้ว...แม่จะได้ใช้ให้เต็มที่...เอ้าถือไป...แม่ครับ..เสื้อของผมมันต้องปัก ส.ก.นะครับ...ไม่ต้องห่วง..เดี๋ยวถึงบ้านแล้วแม่ปักให้เองลูก...แหม่..เกือบลืม..เดี๋ยวต้องซื้อด้ายสีน้ำเงินหน่อยนะลูก..รู้สึกว่าที่บ้านไม่มี...เดี๋ยวไม่ด้ายปักกัน....ไปเฮอะลูก..เดี๋ยวไม่ได้ซื้อรองเท้า...

เดินมาถึงร้านบาจา...เอ้า..เลือกเลยลูกจะเอาแบบไหน...คุณแม่ครับ..รองเท้านักเรียนมันเลือกได้ด้วยเหรอครับ..มีอยู่แบบเดียวนี่ครับ...อ้าว..นี่ไงลูก...นี่..รองเท้าหนังสีดำ..แล้วนี่ก็รองเท้าผ้าใบสีดำ..เอาคู่ไหนล่ะ...หรือจะเอาสีน้ำตาล..แหม..เอาสีดำสิครับ...เอ..เอาหนังหรือว่าผ้าใบดี...แม่เลือกให้ดีกว่า...เอามาอย่างละคู่...ว่าแต่ว่าเบอร์อะไรล่ะ..เบอร์ 38 ครับ...เหรอลูก..ไปให้พี่พนักงานเค้าวัดสิ..เอ้าก็ได้..ผมก็นั่งลงตรงเก้าอี้..มีสเกลวัดเท้าวางอยู่ข้างหน้า...ผมก็ยกเท้าขึ้นวางเลย..ไซด์ 38 ครับ..น้องๆเอามาอย่างละคู่นะ รองเท้าหนังหนึ่งแล้วก็รองเท้าผ้าใบหนึ่ง....คุณแม่นี่คิดรอบคอบจริงๆ..ตั้งแต่ประถม..จนมัธยม...คุณแม่ครับ..ลืมไปอีกอย่างนึงอ่ะครับ....กระเป๋านักเรียนน่ะครับ..เออ..จริงด้วยสิ...แม่ก็ลืม..น้องๆที่นี่มีกระเป๋านักเรียนรึเปล่า..ไม่มีค่ะ..ร้านข้างๆนี้มีค่ะ..เอ้าได้ของแล้วใช่มั๊ย..จ่ายตังค์แล้วไปกันเถอะ...ออกมาจ่ายร้านบาจา...เจอร้านขายของจำพวกเข็มกับด้ายพอดี..เดี๋ยวแม่ซื้อด้ายสีน้ำเงินก่อน..แป๊ปเดียว...จากนั้นก็แวะร้านขายกระเป๋านักเรียน....เอาใบนี้แหละลูก...เออสวยดีนะ...เมื่อก่อนแม่ชอบ..เอาก็เอา..โรงเรียนเค้าคงไม่ว่าหรอกนะ..จะบอกว่ายี่ห้อ..จาคอปส์เสียด้วย..แต่แม่ครับ..ไม่มีมือถือแล้วอ่าครับ..อือ..แม่ก็เมื่อยแล้วเหมือนกัน..กลับบ้านกันด้วยแท็กซี่ดีกว่า..เดี๋ยวพรุ่งนี้มาเล่าต่อนะครับ..

ได้เวลา...โตแล้ว - 003

ได้เวลา...โตแล้ว - 003



บทที่ ๑ (ต่อ)
ตอนนี้...เตรียมตัวเป็นนักเรียนสวนกุหลาบละครับ..ขึ้นชั้น ม.ศ.1 ต้องอะไรมั่งก็ไม่รู้....เอ..เอายังไงครับแม่..ไป..เดี๋ยวแม่พาเราไปซื้อชุดก่อน...ก็ร้านสมใจนึกนี่ไง..อยู่ตรงบางลำพูอ่ะ...เอาสิครับ..ไปกันเลย....ขึ้นรถเมล์ไปกันนะลูก....อ้าวคุณแม่ครับ...ตอนมายังมีรถมาส่งอยู่เลย...ตอนนี้ขึ้นรถเมล์ซะแล้ว...อ้าว..อาจารย์เค้าว่ายังไงล่ะ..โตเป็นผู้ใหญ่แล้ว...ต้องขึ้นรถเมล์ได้สิ...เออ..จริงด้วย...เอาล่ะขึ้นรถเมล์ไปก็ได้ครับ..ว่าแต่ว่าไปยังไงอะครับ....มานี่..เดินตามแม่มา..นี่ก็บ่ายสองแล้ว...แม่ก็หิวแล้ว..เราไม่หิวเหรอ..เออ..ลืมไปเลย..หิวขึ้นมาทันที..รีบเดินตามคุุณแม่ออกทางประตูด้านสะพานพุทธ..ข้ามถนนมาเจอโรงหนังเอ็มไพร์..เลยมาหน่อย...เจอร้านก๊วยเตี๋ยวราดหน้า..คุณแม่ผมรีบเดินเข้าไปเลย..นั่งตรงนี้เลยลูก..เดี๋ยวทานข้าวกันก่อน...เอาเส้นอะไร..เส้นหมี่หรือเส้นใหญ่..ผมเอาเส้นใหญ่ครับแม่...เออดีแล้ว..จะได้ไวๆ...นี่น้อง..เส้นใหญ่ราดหน้าสอง...เป๊บซี่หนึ่ง..น้ำแข็งสองนะ...ผมทานก๊วยเตี๋ยวกับคุณแม่ด้วยความเอร็ดอร่อยด้วยความหิว...ราดหน้าร้านนี้อร่อยจังเลยครับแม่...ไม่อร่อยได้ยังยังไงลูก..ราดหน้านายเคี้ยงเอมไพร์เชียวนะ...คุณแม่รู้ได้ยังไงอ่ะครับว่าร้านนี้เค้าทำอร่อย..เอ้า..เมื่อก่อนน่ะ..แม่ชำนาญทางอยู่แล้ว..โรงเรียนแม่อยู่ตรงนี้เอง....

เมื่อก่อนน่ะลูก...แม่เรียนที่เสาวภา...ติดกับสวนกุหลาบนี่แหละ....น้าหมูก็เรียนที่สวนกุหลาบ...ตื่นเช้าก็เดินมาโรงเรียนด้วยกัน...น้าหมูจ้ำพรวดๆไม่กล้าให้คนเห็น..เดี๋ยวคิดว่าเป็นแฟนกัน...แค่นี้พวกเพื่อนน้าหมู..ยังตะโกนข้ามกำแพงที่กั้นสวนกุหลาบกับเสาวภามาแซวเลย...น้องๆ..พี่หมูรอขนมอยู่นะจ๊ะ..แม่ต้องรีบตะโกนกลับไป..ชั้นเป็นพี่โว้ย..ไม่เชื่อลองไปถามเค้าดู...เอ..แต่คุณแม่ครับ..เสาวภาเค้าไม่ได้อยู่ใกล้ๆโรงพยาบาลจุฬาเหรอครับ...ที่มีงูเยอะๆเอาไว้ทำเซรุ่มอะไรนี่อะครับ..อันนั้นเค้าเรียกว่าสถานเสาวภาลูก..ก่อตั้งโดยพระนางเจ้าเสาวภาผ่องศรี..พระราชินีในรัชกาลที่่ ๖ แล้วก็โรงเรียนของแม่นี่ล่ะ..เรียนเกี่ยวกับการเรือนไงล่ะลูก...เออ..ดีนะครับ..มีแต่ผู้หญิงล้วนเลย..สงสัยจะเก่งเย็บปักถักร้อย..กับทำกับข้าว..ว่าแต่ว่า...เราไปรึยังอะครับคุณแม่...อยากได้ชุดใหม่แล้วอะครับ..อ้าว..ไปก็ไปสิลูก...นึกว่าอยากฟังอีก...อยากฟังครับ..แต่ไปซื้อชุดก่อนดีมั๊ยครับ...อะได้สิ..เดี๋ยวไปรอรถเมล์ป้ายปากคลองตลาด..เดี๋ยวแม่จะชี้ให้ดูโรงเรียนแม่....

ออกมาจากร้านก๋วยเตี๋ยว..เดินมาตามอีกฝั่งถนนของสวนกุหลาบ...ซอยแรกเลย..นี่ไงลูก..โรงเรียนแม่..เข้าซอยไปซักสองสามร้อยเมตรก็ถึงโรงเรียนแม่แล้ว...ไม่ต้องก็ได้ครับคุณแม่...ขี้เกียจข้ามถนนกับไป...เดี๋ยวเรารอป้ายนี้เหรอครับ....ใช่แล้วลูก..รอรถเมล์สาย 3 ตัวรถสีเขียวของศรีนคร...ได้ครับ..นั่นไงครับคุณแม่...มาแล้ว..เอ้า..ขึ้นเลยลูก..ผมกับคุณแม่ขึ้นมาบนรถ...ไม่ค่อยแน่นเท่าไหร่..
แต่ไม่มีที่นั่งเลย..ก็ยืนไปเรื่อยๆ..ผ่านสนามหลวง..เข้าถนนสามเสน...บางลำภู...ลงได้เลย...ร้านอยู่ริมถนนใหญ่..คนละฝั่งกับถนนที่ลง...ก็ต้องข้ามไป...คุณแม่รีบเดินไปตามทาง...มีของกินของใช้มากมาย..ของเล่นก็มี..เอ๊ะนี่อะไร...ตังเมปั้นเป็นรูปสัตว์ต่างๆสวยดีอ่ะ..กินได้ด้วย..คนจีนแก่ๆเค้าหาบมาขาย...ทำยังไงอ่ะครับลุง..ถามไปแกก็สอนวิธีทำให้..เออเนอะ....ไม่เห็นยากเลยครับ...อ้าว..ว่าแต่ว่า...คุณแม่ผมหายไปไหนแล้วก็ไม่รู้...ลุง..ลุงครับ..ร้านสมใจนึกนี่อยู่ตรงไหนน่ะครับ...อ้อ..เดินตรงไปอยู่ทางซ้ายมือ..ขายชุดนักเรียนเยอะๆนะหนู...ผมไปก่อนนะครับ..ผมรีบวิ่งมาที่ร้านสมใจนึกเลยอะสิคริบ...อ้าว..ไม่เห็นมีแม่ผมเลย..นี่ร้านสมใจนึกไม่ใช่เหรอ...เดี๋ยว..ค่อยมาเล่าต่อนะครับ...